अलवार मोरपीस

 समज ©® सौ.हेमा पाटील. "हॅलो, नमस्कार मॅडम. मी सुधांशु , सुधांशु मोरे ". "मी ओळखते का आपणांस? मला तर आठवत नाही". "मी ओळखतो तुम्हांला मॅडम". एव्हाना मॅडम वैतागल्या होत्या. त्यांनी विचारले, "कोण तुम्ही? कशासाठी फोन केला आहे"? "मॅडम,मी तुमच्या लिखाणाचा फॅन आहे.मला तुमच्या कथा फार आवडतात". "धन्यवाद. हे सांगण्यासाठी फोन केला होता का "?  "नाही.म्हणजे हे पण सांगायचे होतेच! पण दुसरे बोलायचे होते ". मॅडमना अंदाज आलाच होता म्हणून त्यांनी त्या वाचकाची बडबड थांबवण्यासाठी म्हंटले, " मी लिहायला बसले होते.तुमच्या फोन मुळे माझी लिंक तुटली". पण तो मॅडमचा पंखा स्वतःच्याच विचारात गोल गोल फिरत होता त्यामुळे मॅडमची नाराजी त्याच्या लक्षातच आली नाही. "माझा नंबर कुठून मिळाला"?  "गेल्या वर्षी हितगुज दिवाळी अंकात आपली संस्कृती नावाची कथा प्रसिद्ध झाली होती बघा. त्या अंकात कथेच्या शेवटी छापला होता". "अच्छा! ती कथा आवडली होती तर! पण  दिवाळी अंक प्रकाशित होऊन सहा महिने झाले आहेत.आत्ता का फोन केला आहे? तेव्हाच क...

#अबोलीमी "अहो...मी जरा जाऊन येते चालायला" ! मोबाईलमधून डोके वर काढत अहो म्हणाले.."बरं" ! अन् बूट घालणाऱ्या तिच्याकडे पहात म्हणाले ,"ही कुठली साडी "? तिने स्वतःच्या अंगावरील साडीकडे अविश्वासाने मागेपुढे वळून एकवार पाहिले ,अन् मग म्हणाली ,"कुठली म्हणजे "? "अगं , छान दिसतेय साडी .कलर अगदी तुझ्या कलरला मॅच झालाय". "ही वक्रोक्ती आहे का"? "बघा..असे असते तुम्हा बायकांचे ! स्तुती केली तरी ती सरळपणे घ्यायचीच नाही.कायम शिंगे रोखूनच तयार...आवडली साडी म्हणून सांगितले,तरी वाकड्यातच शिरायचे". "नाही नाही ! आवडली हे सांगितलेत हे छानच झाले...पण गेले दोन महिने ही साडी एक दिवसाआड माझ्या अंगावर असते.ही साडी मी रोज वापरायला काढली आहे". "पण आत्ता मला तुझ्या अंगावर छान वाटली म्हणून"... "अहो ,गेले दोन महिने अंगावर दिसली पण लक्ष गेले नाही हेही समजून घेतले एकवेळ ,पण आज सकाळपासूनही हीच साडी माझ्या अंगावर आहे..पण ही साडी छान दिसते हा दृष्टांत आत्ता या क्षणी कसा काय झाला" ? "जाऊदेत.. तुम्हां बायकांचे असेच असते....

 प्रतिक्षा...भाग २ सौ.हेमा पाटील.       पण सस्मितला काहीच उत्तर न देता ती फक्त हसली व तिने घरातील फोन लावला.मावशी मुलांना घेऊन आल्या का हे रोजच्या सवयीने तिने मावशींना विचारले,आवश्यक त्या सूचना दिल्या सस्मितसमोरच.. आणि सस्मितने हळूच एक ग्रिटिंग व एक पिवळे गुलाबाचे फूल तिच्यासमोर धरले.ती पहातच राहिली... त्याने वृंदाला वाढदिवसाच्या शुभेच्छा दिल्या.कसे रिॲक्ट व्हावे हेच तिला समजत नव्हते.तिचे डोळे भरुन आले.पण ते सस्मितला दिसू नयेत अशी तिची इच्छा होती.त्यामुळे पेन खाली पडल्याचे निमित्त करून ती खाली वाकली व हळूच तिने डोळे टिपले. "काय मग मॅडम, आता तरी पार्टी देणार का! की आपल्या तेव्हासारख्याच वाटाण्याच्या अक्षता"?..? या त्याच्या वाक्यावर ती खळखळून हसली.तिला आपले काॅलेजलाईफ आठवले.मित्रमैत्रिणींचा गृप आठवला.त्यासोबतच त्यावेळचा सस्मितही डोळ्यांसमोर उभा राहिला.आणि त्यासोबतच अनेक स्मृती ही....      आत्ता सस्मितसमोर ते सगळे आठवण्याचीही तिला भिती वाटली.याला आपल्या मनात काय विचार चालू आहेत हेही समजेल असा विचार करून ती त्या विचारांच्या गुंतवळीतून बाहेर आली.आणि सस्मितल...

 अभंग विवेचन  ©® सौ.हेमा पाटील. नाम तेंचि रुप ,रुप तेंचि नाम | नामारुप भिन्न नाहीं नाहीं ||१|| आकारला देव नामरुपा आला | म्हणोनी स्थापिलें नामवेदीं ||२|| नामापरता मंत्र नाही हो आणिक | सांगती ते मूर्ख ज्ञानहीन ||३|| नामा म्हणें नाम केशव केवळ | जाणती प्रेमळ भक्त भले ||४||       संत नामदेव महाराज भगवंताचे नाम घेतले की रुप समोर येते.किंबहुना साधनेला सुरवात केली की, नामस्मरण जप करताना त्या भगवंताची मूर्ती डोळ्यांसमोर आणली की मनात भाव निर्माण होतो. व नामस्मरण जप अधिक उत्तम पद्धतीने होतो.विठ्ठलाचे नाम घेतले की विठ्ठलाचीच साजिरी मूर्ती डोळ्यांसमोर येते.रामाचे नाम मुखी घेतले तर रामाचीच मूर्ती दिसते.पण नाम हेच रुप आहे,अन रुप हेच नाम आहे.दोन्हींत अभिन्नता आहे. उत्पत्ती, स्थिती आणि लय यासाठी ब्रम्हदेव,श्री विष्णू व भगवान शंकर यांची योजना केली गेली आहे.आपण रस्त्याने सहज चालत असताना इकडे तिकडे पाहिले तर रस्त्याच्या कडेला दगडांना शेंदूर फासून अनेक देवांची स्थापना केलेली दिसते.गमतीची गोष्ट लहान असताना असा कुठलाही देव अगर मंदीर दिसले की मी हात जोडायचेच.हात जोडून नमस्कार केला नाही...

 जांगडगुत्ता सौ.हेमा पाटील.  सकाळची आपली बायकांची कामाची गडबड असतेच.मग घरात दोन माणसे असोत किंवा सहा..आता नेहमीच येणारी प्रतिक्रिया असते की, तुम्ही काय दोन माणसे! दोन माणसांचे असे कितीसे काम असते? हा खरं तर संशोधनाचा विषय आहे, त्यामुळे यात खोलात न जाता आजच्या दिनविशेषाकडे वळते. सकाळचे झाडलोट, आंघोळ, देवपूजा,चहा नाष्टा वैगेरे सगळे उरकल्यानंतर बाकी कामांची यादी डोक्यात ठेवून भाजीची पेंडी निवडायला बसले.तांदुळजाची भाजी होती.त्यात सुद्धा दोन प्रकार होते,देशी आणि सुधारित...आता यात काय सांगण्यासारखे एवढे विशेष असे तुम्ही म्हणाल,पण देशी भाजीत बी असते.ती भाजी झटकून आणि जास्त वेळा धुवून घ्यावी लागते.त्यामुळे साहजिकच दोन वेगवेगळ्या भांड्यात भाजी निवडावी लागत होती.देशी भाजी या कुंड्यात आणि सुधारित वाण चाळणीत अशी विभागणी सुरु होती.डोक्यात पुढच्या कामाचे नियोजन सुरू होते एवढ्यात हाक आली, " ऐ, काय करतेयस"?आता ही हाक कुणाची हे सुज्ञ वाचकांना सांगायची आवश्यकता आहे का? नाही..  अनुभवाने शहाणे झालेल्या मज पामराला माहीत होते की , आपण काय काम करतोय हे जाणून घेण्यापोटी किंवा आपल्या काळजीपोटी ही...

  नमस्कार, आजपासून प्रतिक्षा ही कथा पोस्ट करत आहे.रोज एक भाग या पद्धतीने प्रसारित करत आहे.आवडली तर नक्की सांगा.. #प्रतिक्षा... ©️सौ. हेमा पाटील.     ‌‌वृंदा ! ऐ वृंदा...  पण तिची जणू समाधीच लागली होती.मागीलदारी असणार्या मोगर्याच्या वेलाजवळ एक फांदी आपल्या शरीराभोवती गुंडाळून घेऊन ती आपल्याच तंद्रीत उभी होती.... आकाशने ते पाहिले मात्र....त्याचा पारा चढला.ही नेहमीप्रमाणे इथेच आहे तर...तो तिच्यासमोर येऊन उभा राहिला ,आणि तिने अंगाभोवती गुंडाळलेली मोगर्याची वेल त्याने खसकन ओढली.आई गं..अशी ती जोरात ओरडली,कारण ती या विश्वात नव्हतीच जणू अशा पध्दतीने कुठल्यातरी विचारचक्रात अडकली होती. त्याने फांदी ओढताच तिचा तोलच गेला व ती धडपडली.समोर पहाते तर रागीट मुद्रा करुन आकाश तिच्यासमोर उभा होता.तिने नजर चुकवली व ती आत घराकडे वळली. तिच्या पाठोपाठ आकाशही आत आला."माझा टिफिन का अजून भरला नाहीय बॅगेत?" या त्याच्या वाक्यावर काहीही प्रत्युत्तर न देता तिने त्याचा टिफिन बॅगेत भरला,दोन केळी नेहमीच्या सवयीने बॅगेत वर ठेवली आणि त्याच्या हातात टिफिन बॅग व रुमाल दिला.ते घेऊन आकाश बाहेर पडला.  ...

 कमजोरी ©® सौ.हेमा पाटील. "काय गं शरु, तुला कितीदा सांगितलेय की माझी वाट बघत जाऊ नकोस. तू मुलांबरोबर जेवून घेत जा". "अरे, मी पण तुला प्रत्येक वेळी सांगत आलेय, माझ्या घशाखाली एकटीने नाही घास उतरत" ! "आपल्यासाठी आपण जेवायचे असते.आपण जेवल्यावर आपले पोट भरते.दुसरे कुणी सोबत असले तरच जेवण जाते ही चुकीची समजूत आहे तुझी"! "दुसरे कुणी नाही हं अनि ! तू ! तू सोबत असलास तरच"... "हे अति होतेय शरु. दिवसा डबा घेऊन दोघे दोन दिशेला ऑफीसला जातो.तेव्हा तर जेवतेसच ना"?  "तेव्हा नाईलाज असतो अनि"! "मग तसेच समजून रात्री पण जेवून घेत जा. मी तुला समजावून थकलो.माझ्या क्लायंट मिटींग असतात.खूपदा मला घरी यायला उशीर होतो.आणि क्लायंट सोबत काहीतरी खाणेही होते.घरी आल्यावर दिवसभराच्या दगदगीने इतका दमलेला असतो की कधी एकदा पाठ टेकेन असे होते.जेवायची सुद्धा इच्छा नसते.पण तू वाट पहात उपाशीपोटी ताटकळत बसलेली असतेस ना. मग तुझ्यासाठी चार घास का होईना खावे लागतात. खरं तर तू पण इतकी दमलेली असतेस.मुलांबरोबर जेवून मागचे सगळे आवरुन झोपलीस तर तुलाही विश्रांती मिळेल.म...