कथा - प्रतिक्षा भाग १

 नमस्कार, आजपासून प्रतिक्षा ही कथा पोस्ट करत आहे.रोज एक भाग या पद्धतीने प्रसारित करत आहे.आवडली तर नक्की सांगा..

#प्रतिक्षा...

©️सौ. हेमा पाटील.

    ‌‌वृंदा ! ऐ वृंदा... 

पण तिची जणू समाधीच लागली होती.मागीलदारी असणार्या मोगर्याच्या वेलाजवळ एक फांदी आपल्या शरीराभोवती गुंडाळून घेऊन ती आपल्याच तंद्रीत उभी होती....

आकाशने ते पाहिले मात्र....त्याचा पारा चढला.ही नेहमीप्रमाणे इथेच आहे तर...तो तिच्यासमोर येऊन उभा राहिला ,आणि तिने अंगाभोवती गुंडाळलेली मोगर्याची वेल त्याने खसकन ओढली.आई गं..अशी ती जोरात ओरडली,कारण ती या विश्वात नव्हतीच जणू अशा पध्दतीने कुठल्यातरी विचारचक्रात अडकली होती. त्याने फांदी ओढताच तिचा तोलच गेला व ती धडपडली.समोर पहाते तर रागीट मुद्रा करुन आकाश तिच्यासमोर उभा होता.तिने नजर चुकवली व ती आत घराकडे वळली.

तिच्या पाठोपाठ आकाशही आत आला."माझा टिफिन का अजून भरला नाहीय बॅगेत?" या त्याच्या वाक्यावर काहीही प्रत्युत्तर न देता तिने त्याचा टिफिन बॅगेत भरला,दोन केळी नेहमीच्या सवयीने बॅगेत वर ठेवली आणि त्याच्या हातात टिफिन बॅग व रुमाल दिला.ते घेऊन आकाश बाहेर पडला.

      तिने सवयीने घड्याळाकडे पाहिले.तिला आॅफीसला जायला अजून पाऊणतास होता.भराभर तिने किचनकट्टा आवरला.घासायची भांडी बेसीनमध्ये टाकून त्यावर पाणी सोडले व मशिनमधील कपडे काढून वाळत घातले.मुलांच्यासाठी तिने डायनिंग टेबलवर जेवण व वरखाऊचे डबे नेहमीप्रमाणे काढून ठेवले आणि ती स्वत:चे आवरण्यासाठी आरशासमोर उभी राहिली.आरशात स्वत:चेच प्रतिबिंब ती एखाद्या अनोळखी व्यक्तीसारखे न्याहाळू लागली...

तिचे मन भूतकाळात गेले.लहानपणीची वृंदा डोळ्यांसमोर उभी राहिली.सळसळते चैतन्यच जणू! बाबांची लाडकी वनू...वनूशिवाय बाबांनी तिला कधीच हाक मारली नाही.आई रागवायची,"पोरीची जात आहे.इतका लाड बरा नव्हे.दुसर्याच्या घरी जायचे आहे." पण ऐकतील ते बाबा कसले? कुठलीही गोष्ट तिने मागितली आणि बाबांनी ती दिली नाही असे कधीच झाले नाही.

    आईला ते म्हणत,"असूदे गं! पोरगी लग्न होईपर्यंतच आपल्याजवळ असणार आहे.परत चिमणी भुर्र उडून जाईल.बोलावलेस तरी येणार नाही."

मोबाईलचा गजर वाजला आणि ती भानावर आली.अरे,आपण कसे विचारात हरवून गेलो? आता पटकन बाहेर पडले पाहिजे नाहीतर उशिर होईल आणि बाॅसची बोलणी खावी लागतील.तिने पटकन टिफिन उचलला.रोजच्याप्रमाणेच चहा आणि पोळी खाणे रद्द करुन तिने पायात चप्पल अडकवली....

आॅफीसमध्ये ती विचारांच्या नादात कधी पोहोचली तिला समजलेच नाही.जाऊन खुर्चीवर बसतेय तोच पुढ्यात शिवाने फायलींचा ढिग आणून ठेवला.मार्चएंड जवळ येत चालला होता.त्यामुळे कामाचा उरक वाढवावाच लागणार होता.मनातील सारे विचार बाजूला सारून तीने कामात स्वत:ला झोकून दिले.असा किती वेळ गेला कळलेच नाही तिला!

मॅडम चहा!या शिवाच्या आवाजाने तीने वर पाहिले.तर शिवा चहा व बिस्किटे घेऊन उभा होता.तीने घड्याळाकडे नजर टाकली.काटे बारा वाजून गेल्याचे दर्शवत होते.आत्ता तर चहाची वेळ नाही मग?...तिच्या लक्षात आले.तिने मागे वळून पाहिले तर सस्मित तिच्याकडेच पहात होता.तो हसला व त्याने हात हलवला..त्याला कसे समजते की आपण काही न खाता आलोय हे कोडे मनाशी सोडवण्याचा प्रयत्न करत ती चहा बिस्किटे घेत होती.

काय मॅडम,आजपण धावती ट्रेन पकडली ना? सस्मित समोर उभा होता..काय बोलावे तिला समजेना. सकाळचे वेलीजवळचे दृश्य तिच्या नजरेसमोर तरळून गेले.

क्रमश:... ©️सौ. हेमा पाटील

नमस्कार,रोज एक भाग प्रसारित करणार आहे.🙏🙏