जेटलॅग

 जेटलॅग

©® सौ.हेमा पाटील.

"ऐ मम्मी...डाळ चांगली झाली आहे ना"?

"हो गं". 

"मग खात का नाहीयेस? तशीच वाटी भरलेली आहे. मग भाजी हवी आहे का ? वाढू का"?

"नको."

पुढ्यात आलेल्या ताटातील आपण काय खातोय तेच तिला समजत नव्हते.पोळीचा तुकडा मोडून यांत्रिकपणे तो तोंडाकडे जात आहे एवढेच तिला समजत होते.ताटातील,भाजी, आमटी एवढेच काय पोळीची चव ही तिला समजत नव्हती.सर्वांसोबत बसून तिने ताटातील सर्व पदार्थ संपवले व ती तशीच ताटावर बसून राहिली...

सगळे उठले तशी ती ही यांत्रिकपणे उठली व सोफ्यावर येऊन बसली.

"ती " दुसरी तिसरी कुणी नसून मीच होते.ही माझीच गोष्ट आहे.

   कॅनडा स्थित जावई ,मुलगी खूप वर्षे बोलावत होते, शेवटी आत्ता तो योग जुळून आला होता व आम्ही  सातासमुद्रापार पोहोचलो होतो. विमानाचा हाॅल्ट धरता चोवीस तास प्रवास करुन गेल्यावर साहजिकच थकल्याने झोपणे अनिवार्य होते.पण नंतर ही झोपच खेळ खंडोबा मांडणार आहे हे तेव्हा समजले नव्हते.

भारतात दिवस आणि त्यावेळी तिकडे रात्र..हे वेळेतील बदलाचे गणित पचवायला शरीराला त्रास होतो हे ऐकून होते. पण या चक्रात मी चांगलीच अडकेन असे वाटले नव्हते.

 खूप दिवसांनी भेटल्यावर साहजिकच गप्पांचा फड रंगणारच! विडिओ काॅल वर बोलणे होतेच, पण प्रत्यक्षात भेटल्यावर वेगळीच भावना असते.

गप्पा मारत असताना उत्स्फूर्तपणे गप्पांत सहभागी झाले असताना अचानक मेंदूला सुन्नपणा येऊ लागला.समोर सगळे बसले आहेत,पण ते काय बोलतात ते मेंदूपर्यंत पोहोचायचे बंद झाले. बसल्या जागी डोळे उघडझाप करत कष्टाने लेकीच्या प्रश्नाला उत्तर दिले.

असाच थोडा वेळ गेला.सर्वांच्या लक्षात आले की, मम्मी जेटलॅग मध्ये अडकली आहे.मग सगळ्यांचे मार्गदर्शन सुरू झाले...

"मम्मी, आता तिकडे भारतात रात्र आहे त्यामुळे तुला झोप येतेय.आता अजिबात झोपू नकोस. ही सायकल ब्रेक केली नाहीस तर तुला खूप त्रास होईल.आता टिव्ही बघ.मोबाईल बघ, पण अजिबात झोपू नकोस".

आजवर  मोबाईलच्या अतिवापराबाबत बडबड ऐकून घेण्याची सवय झालेली होती.अशात मोबाईल घे अशी लेकीकडून सर्वांसमक्ष  मुक्त परवानगी मिळालेली पाहून मी मोबाईल हातात घेतला.मोबाईलवर सर्च करुन एक कथा वाचायला सुरुवात केली.पण हाय रे देवा ! मोबाईल वर काय वाचतोय तेच समजेनासे झाले होते.मोबाईल हातात आहे एवढीच संवेदना होती. ती मोबाईल वरची अक्षरे हातात हात घालून डान्स करत होती.त्यांनी फेर धरला होता तारे जमीं पर मधल्या सारखा.... मेंदूत बारीक किणकिण वाजत होती.मधूनच डोळे तारवटत मी स्मृतीला ताण देत होते, अरे, माझ्या मोबाईलमध्ये हे तारे जमीं पर मधूनच कुठे कथेत घुसलेय?

विचार क्षमता पूर्ण नेस्तनाबूत झाली होती.सोफ्यावर बसल्या बसल्या मोबाईल हातात असताना मी डोळे बंद करून चक्क गाढ झोपेच्या आधीन झाले.इतकी की एका मिनिटात चक्क घोरु लागले.

सगळेजण जोरजोराने हसले पण मला जाग आली नाही.मुलीने हलवून झोपेतून जागे केले व म्हणाली, 

"तुझी झोप पण कमालच आहे बाई! आजवर गाडीत बसले की दुसऱ्या मिनिटाला डोळे मिटायचीस हे माहित होते.पण आज मोबाईल बघता बघता पण तू झोपतेस हे समजले.चांगली प्रगती आहे ".

हा उपरोधिक टोला मात्र कसा कुणास ठाऊक मेंदूपर्यंत पोहोचला.

ठसक्याने मुलीला म्हणाले,

"तुमचे ते जेटलॅग का फेटलॅग आहे ना, त्यात अडकलेय.त्यामुळे अशी अवस्था झाली आहे.आज समजले दारुड्यांची कशी अवस्था होत असेल ते"! 

एवढेच बोलून मी बेडरूम गाठली व कसलाही विचार न करता बेडवर स्वतःला अक्षरशः झोकून दिले.एका मिनिटांत गाढ झोपेच्या स्वाधीन झाले ते संध्याकाळी सहा वाजताच उठले.

मग तिथून पुढे आठ दिवस आपण जागे कधी होतो अन् झोपेत कधी होतो हे समजलेच नाही.मेंदूला दिवसभर बधिरता आलेली असायची.पण तोच मेंदू तिथल्या रात्री इतका ॲक्टीव्ह व्हायचा की त्या नादात मुलीच्या घरातील किचनची सगळी साफसफाई करण्याचा एक दिवस घाट घातला. 

आवाजाने मुलगी खाली आली आणि म्हणाली,

" ऐ बाई, तू जेटलॅग मध्ये अडकली आहेस.पण आमच्या झोपेचे खोबरे करु नकोस ना! जा तुझ्या बेडरुममध्ये.  झोप येत नसेल तर तुझे ते लिखाण करत बस.पण मध्यरात्री आमच्यासोबत शेजारीपाजाऱ्यांची पण झोपमोड करु नकोस". पडत्या फळाची आज्ञा शिरसावंद्य मानून अस्मादिकांनी रुम गाठली व लिखाणाला सुरुवात केली.पण याचा परिणाम एकच झाला..दिवसाचे जवळपास वीस ते बावीस तास बेडरुममध्ये जाऊ लागले. दिवसा झोपण्यासाठी आणि रात्री लिहिण्यासाठी!

रात्रीचा दिवस करुन लिहिलेल्या या लेखात जर थोडासा बधिरतेचा परिणाम जाणवत असेल तर त्यासाठी जेटलॅगला कारणीभूत मानण्यात यावे ही विनंती...इति हेमा उवाच

©® सौ.हेमा पाटील.