झुमका गिरा रे...

 झुमका गिरा रे...

सकाळी रेवती गडबडीने आंघोळ करून स्वयंपाकघरात आली, तेव्हा सासुबाई चुलीवर चहाचे आधण चढवत होत्या.तीने जवळ जाऊन त्यांना नमस्कार केला व शेजारी बसली.

या घराचा नियमच होता, सकाळी आंघोळ करून आले की, सर्व लहाना़ंनी घरातील सर्व मोठ्यांना नमस्कार करायचा,मगच कामाला लागायचे.रेवती नवी नवरी होती,पण कालच आज्जेसासुबाईंनी तिला घराच्या रीतीभातींबाबत सांगितले होते.त्यामुळे तिने समोर दिसलेल्या सासुबाईंना नमस्कार केला होता.

सासुबाईंनी दोघींपुरता चहा एका छोट्या पातेल्यात काढला व त्यात दूध घालून उकळी आली की कपबशीत गाळला.रेवतीने चहाचा कप उचलला अन् ती पिऊ लागली.एवढ्यात सासुबाईंचे तिच्याकडे लक्ष गेले,अन् त्या उद्गारल्या,अगं तुझे कानातले कुठाय? त्याबरोबर तिने आपल्या दोन्ही कानांना हात लावला.डाव्या कानातील झुमका कानात नव्हता.चहा तिथेच ठेऊन ती उठली व न्हाणीघरात आली.तिथे सगळीकडे शोधले.अ़ंगपुसणीला अडकलाय का ते ही पाहिले,पण तिथे सापडला नाही.मग ती शोधत शोधत स्वयंपाकघरात परत आली,पण तिथेही कुठे सापडला नाही.तेवढ्यात स्वयंपाकघरात एकेक करत सगळेजण गोळा झाले होते.सासरे, आज्जेसासुबाई,नणंदा , दीर .

झुमका मरुदेत,पण कालच सांगितलेला नियम आजच मोडायला नको म्हणून म्हणून तिने ओळीने सर्वांना नमस्कार करायला सुरुवात केली.नमस्कार करत करत ती नणंदेपाशी पोहोचली, तेव्हा साधारणपणे तिच्याच वयाच्या असणार्या नणंदबाईंनी तिच्याकडे रोखून पाहिले अन् गाणे सुरू केले,झुमका गिरा रे,बरेली के बाजार में...

हे ऐकून ती गोरीमोरी झाली.कुणालाच या गाण्याचा संदर्भ लागेना.तेवढ्यात एकमेकांत चाललेल्या खाणाखुणा पाहून इतरांच्या लक्षात आले की,रेवतीचा एक झुमका गायब आहे.

आज्जेसासुबाई खाकरल्या,तसे तिथे चिडीचूप शांतता पसरली.आपापला चहाचा कप हातात घेऊन एकेकाने तिथून काढता पाय घेतला.रेवती ही आपल्या रुममध्ये आली.रुममध्येही तिने इकडे तिकडे कुठे झुमका सापडतो का पाहिले.अहोंची स्वारी अजूनही गुलाबी झोपेत होती.त्यामुळे त्यांची झोपमोड होऊ नये म्हणून आवाज न करता तिने उजव्या कानातील झुमका ड्रेसिंग टेबल च्या ड्राॅवर मध्ये काढून ठेवला अन् ती पुन्हा स्वयंपाकघरात परत आली.सासुबाईंच्या हाताखाली काम करत असताना तिच्या मनात अहोंबद्दलचे विचार सुरू होते. 

न्याहारीसाठी आज दही आणि थालिपिठाचा बेत होता.ती पोळपाटावर थालिपिठ थापत असताना इकडची स्वारी स्वयंपाकघरात आली.त्यांची चाहूल लागताच तिच्या अंगावर रोमांच उभे राहिले.खांद्यावर टाॅवेल टाकून इकडची स्वारी शेतात जाण्याच्या तयारीत आली होती.सासुबाईंनी न्याहरी करण्याबाबत विचारले.पण आत्ता फक्त चहाच दे,शेताकडून आलो की, आंघोळ करून मग न्याहरी करतो असे सांगितले.सासुबाईंनी चहा गाळून देण्यास सांगितले. आईशी बोलताना अधूनमधून ते आपल्याकडे कटाक्ष टाकतायत हे जाणवून ती अधिकच लाजली.लाजल्यामुळेआरक्त झालेल्या तिच्या मुखावर लज्जेचा लालिमा पसरला.अधिकच मोहक दिसणारे तिचे मुखकमल ओंजळीत घ्यावे व अलगद लज्जेला टिपून घ्यावे असे अहोंना प्रकर्षाने वाटले.

 तिने गाळून दिलेल्या चहाचे फुलपात्र भाजतेय म्हणून टाॅवेल खाली धरावा म्हणून अहोंनी खांद्यावरचा टाॅवेल काढून  खाली मांडीवर घेतला अन् फुलपात्र त्यावर धरुन चहाचा आस्वाद घेऊ लागले.

नेमके त्याचवेळी नणंदबाई़नी स्वयंपाकघरात ए़़ंट्री घेतली.दादाला टाॅवेलच्या घडीवर चहाचे फुलपात्र ठेवून चहा पिताना पहात असतानाच त्यांचे डोळे लकाकले.वहिनीच्या कानाजवळ जाऊन झुमका गिरा रे..असे म्हणत त्यांनी बोटाने वहिनीला निर्देशीत केले.रेवतीने त्या दिशेला पाहिले, मात्र ती लाजून चूर झाली.नात काय दाखवतेय हे पहाण्यासाठी आज्जेसासुबाईंनी पण तिकडे पाहिले,तर नातवाच्या बनियनवर छातीशी रेवतीचा झुमका दिमाखात विराजमान झाला होता .अन् याची अजिबात जाणीव नसलेला, यापासून पूर्ण बेखबर असलेला नवीन लग्न झालेला आपला नातू नातसुनेच्या लाजून चूर झालेल्या मुखकमलाकडे पहात चहाचे फुलपात्र हातात नुसतेच धरुन बसला होता,हे पाहून त्या गालातल्या गालात हसल्या.

तेवढ्यात रेवतीने आपल्या पीठाने भरलेल्या हाताने चेहरा लपवत रुमकडे धाव घेतली.

आता हिला काय झाले असे वाटून सासुबाईंनी आपल्या चिरंजीवाकडे पाहिले. आपली सुन थालिपिठ थापता थापता रुममध्ये का पळत गेली याचे उत्तर त्यांना मिळाले व त्यांच्याही चेहऱ्यावर स्मितहास्य पसरले‌.

आपल्या पत्नीच्या  लाजून पळत जाण्यामागे  काय कारण असावे या स़ंभ्रमात असतानाच बहिणाबाईंनी पुढे येऊन  बंधुराजांच्या छातीवर डौलात विराजमान झालेला रेवतीचा झुमका उचलला, तो पहाताच लाजून  आई आणि आज्जीसमोर एक सेकंदही न थांबता बंधुराजांनी शेताची वाट धरली तेव्हा बहीणाबाई  वहिनीची आणखी फिरकी घेण्यासाठी झुमका गिरा रे ‌... म्हणत नव्या वहिनींच्या रुममध्ये शिरल्या.... इति हेमा उवाच समाप्त.

©® सौ.हेमा पाटील.