अलवार मोरपीस

 शिष्टाचार अर्थात मॅनर्स  सौ.हेमा पाटील.     मॅनर्स  चार माणसांत पाळायचेच असतात.म्हणजे तुम्हाला मान्य असो की नसो..काल याची प्रकर्षांने जाणीव झाली.हे वाचून तुम्हीही म्हणाल खरं आहे म्हणून...,पण शिष्टाचार म्हणजे नेमके काय याचाही बोध झाला हे ही नसे थोडके! फ्लाईट मध्ये साडेचार हजार फुटांवरून  प्लेन चाललेले असताना आणि आतील एसी चालू असताना ..त्यात माझ्यासारख्या नवख्या माणसाला तर जास्तच थंडी वाजणार यात शंकाच नाही.तर अशा थंडावलेल्या अवस्थेत असताना जेवण आले.जेवण आल्यावर ते ठेवण्यासाठी सीट समोर टेबल असते. ते आधीच छोटे असते त्यामुळे जेवणाचा ट्रे ठेवल्यावर जपूनच जेवावे लागते. शेजारी एक भारतीय महिलाच बसली होती,पण ती कार्पोरेट क्षेत्रात कार्यरत असणारी असावी.  झाले काय, जेवण म्हणजे छोट्या चार वर्षांच्या मुलाला पुरणार नाही एवढासा चार घासांचा भात आणि भाजी जेवण म्हणून समोर आली होती. ते खरंच चार घासातच संपले.भूक लागली होती म्हणून सोबत दिलेला ब्रेड बटर लावून खावा म्हणून ब्रेडवरचे प्लास्टिकचे आवरण फोडण्याचा प्रयत्न करत होते. ते लेकाचे इतके हट्टी की फुटायचे नाव घेईना..सगळ्या...

 नमस्कार, आजपासून प्रतिक्षा ही कथा पोस्ट करत आहे.रोज एक भाग या पद्धतीने प्रसारित करत आहे.आवडली तर नक्की सांगा.. #प्रतिक्षा... ©️सौ. हेमा पाटील.     ‌‌वृंदा ! ऐ वृंदा...  पण तिची जणू समाधीच लागली होती.मागीलदारी असणार्या मोगर्याच्या वेलाजवळ एक फांदी आपल्या शरीराभोवती गुंडाळून घेऊन ती आपल्याच तंद्रीत उभी होती.... आकाशने ते पाहिले मात्र....त्याचा पारा चढला.ही नेहमीप्रमाणे इथेच आहे तर...तो तिच्यासमोर येऊन उभा राहिला ,आणि तिने अंगाभोवती गुंडाळलेली मोगर्याची वेल त्याने खसकन ओढली.आई गं..अशी ती जोरात ओरडली,कारण ती या विश्वात नव्हतीच जणू अशा पध्दतीने कुठल्यातरी विचारचक्रात अडकली होती. त्याने फांदी ओढताच तिचा तोलच गेला व ती धडपडली.समोर पहाते तर रागीट मुद्रा करुन आकाश तिच्यासमोर उभा होता.तिने नजर चुकवली व ती आत घराकडे वळली. तिच्या पाठोपाठ आकाशही आत आला."माझा टिफिन का अजून भरला नाहीय बॅगेत?" या त्याच्या वाक्यावर काहीही प्रत्युत्तर न देता तिने त्याचा टिफिन बॅगेत भरला,दोन केळी नेहमीच्या सवयीने बॅगेत वर ठेवली आणि त्याच्या हातात टिफिन बॅग व रुमाल दिला.ते घेऊन आकाश बाहेर पडला.  ...